Beladen huis’ is in de eerste plaats een verhaal over rouw. Rouw over de dood van haar echtgenoot en schaamte over de teloorgang van hun huis waar zij eens samen met zoveel plezier introkken.

Christien Brinkgreve beschrijft met grote intelligentie de vele mooie en schrijnende momenten uit deze periode, pas na de dood van A. vindt ze voldoende ruimte om te reflecteren op zijn en haar rol in dit aftakelende huwelijk. Hoe komt het dat A. zo’n onmogelijke man werd en dat zij, een intelligente en sterke vrouw, zo’n meegaande eega? Ze is immers Hoogleraar geweest in Utrecht en Nijmegen, een positie waarbij onderdanigheid aan de man niet past. En toch gebeurde dat. Met plezier las ik over de vele kleine irritaties over en weer en steeds dacht ik: “Waarom pik je dit?”

Sterk zoals Brinckgreve de jaren van -samen zijn- beschouwt en ontleedt, knap ook om zo eerlijk en oprecht te zijn. Ze ontleedt haar privéleven met haar professionele en met een eigen emotionele bril en dat geeft een betrouwbare indruk.
Herkenbaar vind ik haar poging de kool en de geit te sparen en het op eieren lopen om het ‘gezellig’ te houden. Ten behoeve van de twee zonen?
‘Beladen huis’ is een belanghebbend memoir van en over een vrouw van klasse, voor alle vrouwen een must om te lezen. Met de treffende uitspraak: 'de karresporen van het patriarchaat blijken veel dieper en onverwachter door te werken dan we vroeger konden vermoeden'.